wtorek, 4 marca 2014

Powrót z Mazur I.

   Zapaliła się lampka rezerwy. Byliśmy gdzieś w okolicach Ełku, wracając z Wilna.
Przegapiłem firmowe stacje i z konieczności nabrałem paliwa w jakiejś szemranej stacji w byłym POM-ie. 
Już po 20 kilometrach silnik prychnął po raz pierwszy. Potem problem przyczaił się, by powrócić, gdy wjechaliśmy w wielkie lasy w okolicach Myszyńca. Nawaliła pompa paliwa, to nie znaczy, że odmówiła współpracy w ogóle.
Samochód dziarsko zapalał, ruszaliśmy i udawało się osiągnąć ok. 90 km/h, od tego momentu silnik się dusił, słabł, aż w końcu zdychał w konwulsjach. 
Trzeba było odczekać ok. 5 min, by powtórzyć cały cykl. Pokonywaliśmy w ten sposób mniej więcej dystans 10 km.
    Zapomniałem dodać, że było to 15 sierpnia - nasz ulubiony dzień powrotu z wakacji. 
Najświętsza Panienka ukochała nas tak bardzo, że doświadczała nas co roku mniejszym, bądź większym kłopotem. Przeważnie motoryzacyjnym, bo samochód stary, warsztaty zamknięte, a my jak to po wakacjach - bez pieniędzy. Jedynym wyjściem było dociągnąć za wszelką cenę do domu.
    Jechaliśmy więc 10km odcinkami. Wpadłem na pomysł, jak je wydłużyć. Otóż, jak osiągaliśmy apogeum prędkości, wyłączałem silnik i jechaliśmy siłą rozpędu. Pompa sobie wtedy odpoczywała, zbierała siły, a ja wtedy wrzucałem dwójkę, silnik zaskakiwał i w ten sposób można było przejechać i 20 km. Najgorzej było na skrzyżowaniach i światłach. Nieraz musieliśmy wyskakiwać na środku skrzyżowania i pchać samochód, bo akurat był w dołku cyklu.
   Do dziś pamiętam małe rondo, gdzieś w Przasnyszu, na które przede wszystkim nie mogliśmy wjechać, za nami kolejka trąbiących aut, a pośrodku ronda silnik zgasł. Było pod górkę, niestety, i z trudem zepchnęliśmy grata na pobocze.
W Płońsku nasza droga przecinała trasę, którą "warszawka" wracała do domu. Był to ciągły sznur samochodów, który nawet sprawnym pojazdem trudno było przeskoczyć. Dociągnąłem do samego skrzyżowania i zjechałem na prawo, na chodnik. Tu czekałem przyczajony jak wiśniowa puma, na sprzyjające okoliczności. I wreszcie korzystając z gapiostwa jakiegoś zaspanego warszawiaka, wyprysnąłem z piskiem opon i już byłem po drugiej stronie. Miałem wrażenie, że samochód ciężko dyszy, więc znów zrobiliśmy sobie przerwę.
   Zazwyczaj, sprawnym samochodem, pokonywaliśmy trasę Mikołajki-Łódź w 4 - 4,5 godziny.
Tym razem wracaliśmy 12 godzin! Umordowani, upoceni, spragnieni, głodni i najgorsze - zestresowani, co jeszcze może się zdarzyć, dotarliśmy do domu.
Po powrocie oddałem samochód do warsztatu - wymontowali zbiornik i zlali do butli zawartość.
Było tam ok. 1,5 l przezroczystej cieczy (wody?) Oczywiście pompa była do wymiany, podobnie jak moje sterane nerwy.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz