Dwa tygodnie minęły i plonem naszej pracy jest pokaźny rulon rysunków i analiz,
będących materiałem wyjściowym do przyszłego projektu. Budynek
uczelniany został przez nas obmierzony, prześwietlony i sfotografowany.
Dziwnym przypadkiem wracamy wciąż do pomieszczeń na 1 piętrze, gdzie urzęduje zjawiskowa sekretarka
–
jedna z najpiękniejszych kobiet jakie widziałem w życiu. Całkowite
przeciwieństwo tej od asfaltu, choć kolega Marian twierdzi, że "Potwór,
nie potwór, byle był otwór".
Wracamy do Polski nocnym pociągiem, mam specjalny papier z okrągłą
pieczęcią zezwalający na wywóz podejrzanych rysunków. Raczymy się
napojem rozweselającym, zakupionym bez kartek po cenie komercyjnej.
(Kupowanie trunków nie było przyjemne. Kolejka długaśka, wszyscy po
kolei biorą popularną czystą wódkę na kartki, a tu jakiś Polaczek kupuje
koniaki 5 razy droższe od czyściochy. Robiło się cicho i nienawiść do
nas aż gęstniała w powietrzu.)
Podróż minęła nam szybko i bezproblemowo. Wysiadamy w Warszawie
Wschodniej, by przesiąść się na pociąg do Łodzi. W barze dworcowym jemy
jajecznicę na maśle, świeżutkie bułeczki, pijemy herbatę z cytryną.
Kupujemy polskie gazety i siedzimy na ławce, grzejąc się w
pażdziernikowym słonku. Pięknie jest w Polsce, nie zważamy na syf i brud
na peronach.
I nagle ktoś się pyta – A gdzie jest rulon z rysunkami?-
Słońce schowało się za chmurami, powiał lodowaty wiatr ze wschodu.
- Wyjebią nas z roboty – jęknął Elektryk.
Rysunki zostały w pociągu.
Zostawiamy bagaże kolegom i jedziemy z Krzyśkiem pociągiem do Warszawy Zachodniej.
Tam dowiadujemy się, że pociąg z Mińska pojechał 3 godziny temu do wagonowni Szczęśliwice.
- Gdzie to jest? - bierzemy taksówkę i jedziemy.
Cwany
taksówkarz wozi nas na okrągło, w końcu po naszych protestach dowozi
nas pod bramę wagonowni ograbiając ze wszystkich złotówek.
Wpadamy na teren, a tam tory, tory, wagony, tory. Dziesiątki torów, setki wagonów.
Pytamy kolejarzy, gdzie pociąg z Mińska. Nic nie wiedzą. W końcu jeden macha ręką, pokazując kierunek: tor 42.
Biegniemy, po drodze upewniając się, czy we właściwą stronę.
Jest tor 42, a gdzie pociąg, do diabła?
-Odjechał do Mińska 5 minut temu – informuje nas jakiś konduktor. - Ale z Warszawy Zachodniej planowo odjeżdża za 20 minut .
- Daleko to?
- Po torach jakieś 2-3 kilometry, może zdążycie...
-Ale którędy, jak, gdzie?
-Trzymajcie się tego toru – pokazał tor i poszedł.
No
to biegniemy. Po podkładach źle się biegnie, nie ten rozstaw, obok –
też niedobrze, bo gruby tłuczeń. Krzysiek z przodu, ja powoli zaczynam
zostawać w tyle, dysząc chrapliwie. W końcu nie mam siły
i podbiegam do
stojącego obok samotnego elektrowozu. Przez okienko wygląda zaciekawiony
maszynista.
-Panie, podwieź mnie Pan -
-Coś Pan, nie mogę!
-No wiem, podwieź mnie Pan chociaż kawałek, do najbliższej zwrotnicy.
I
musiałem mieć w głosie taki ładunek emocji, że on mnie podwiózł. Było
to może 200 metrów, ale odzyskałem oddech i wyprzedziłem Krzyśka.
Próbowałem chaotycznie wyjaśnić o co chodzi, że stracimy pracę, że rysunki, że...
Maszynista się przejął. Wrzasnął TĘDY!, pokazał tor i pobiegliśmy
dalej. W oddali zaczęły majaczyć budynki dworca W-wy Zachodniej i pociąg
stojący pod semaforem, przed stacją.
Dobiegamy do niego – TO NASZ
Pierwsze drzwi – zamknięte
Drugie drzwi – zamknięte.
Pociąg rusza, więc wskakujemy na stopnie i trzymając się poręczy,
wjeżdżamy z gracją na peron. Znajdujemy wagon, którym przyjechaliśmy z
Mińska i sprawdzamy przedział. NIE MA!
Idziemy do kuszetkowego i
tłumaczymy, że rysunki, że rulon, że szkice. On trzęsie głową, że nic
nie wie, nic nie widział, nic nie słyszał.
Olśniło mnie!
Wygrzebujemy z kieszeni ruble, co nam zostały i dajemy ich pomiętą garść kuszetkowemu.
- Aaa, rulon – rozjaśnia mu się twarz, sięga gdzieś za siebie i jak magik wyciąga nasz SKARB.
Wracamy na W-wę Wschodnią do czekających kolegów , czując jak drżą nam mięśnie ud.
Nie było nas tylko 3 godziny. Bez przygód docieramy do Łodzi, do domów.
Materiały z ekspertyzy przekazaliśmy w poniedziałek szefom. Tylko za
każdym razem, jak napotkałem wzrok Krzyśka, to nie mogłem powstrzymać
się od nerwowego śmiechu.
W końcu nasze biuro nie robiło żadnego projektu, z wielkich planów nic nie wyszło, ale to już inna historia.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz