Mazurska Apokalipsa (mini-powieść w odcinkach) Odc.13-14

13.

   W ciemnym wnętrzu bunkra pachniało powolną śmiercią.

Malaria...i koszmary. Sny o bankructwie filozofii kolektywnej , która
ujmując jednostkę jako funkcję masy poddaje ją rzeczywistości abstrakcjom , takim jak
klasa społeczna , państwo , naród , rasa .

Migoczący kaganek tylko pogłębiał panujące ciemności. Na posłaniu leżał ON.

- Skąd jesteś, Willard?

- Z Łodzi

- Wiem, czym przypłynęliście. Pytam, skąd pochodzisz?

- Z Mani.  To samo Zdrowie.

- A rodzina?

- Było kilku Julianów, Andrzejów i Józefów. Żyliśmy skromnie. Chociaż wyszliśmy z  Kałów, a potem długi czas były Doły, to w końcu przyszły dobre czasy i Kurczaki.

- Byłem tam raz, jako dzieciak. Jest tam takie miejsce, nie pamiętam nazwy, nad Olechówką.

Hodowali tam kiedyś rośliny, len lub  konopie. Potem wszystko zdziczało i tak przez pięć kilometrów. Raj na ziemi. Kolega powiedział: -zapal sobie- no to podpaliłem. Jarało się, że hej!

   Zastanawiałeś się kiedyś, czym jest prawdziwa wolność? Wolność od cudzych sądów, nawet od własnych.

Kurz długo obmywał wodą z miski łysą głowę i twarz. W końcu spojrzał spod oka i zapytał:

- Powiedzieli dlaczego? Dlaczego chcą, żebyś mnie usunął?

- Wysłali mnie z tajną misją, pułkowniku.

- Już chyba nie jest tajna. Co ci powiedzieli?

- Powiedzieli mi, że pan kompletnie oszalał. I że pańskie metody uległy wypaczeniu.

- I co uległy?

- Nie widzę w tym wszystkim żadnej metody.

- Spodziewałem się kogoś takiego, jak ty. Jesteś zabójcą?

- Jestem żołnierzem.

Głowa Kurza wyłoniła się z mroku, a głos mu zlodowaciał.

- Ani jednym, ani drugim. Jesteś chłopcem na posyłki, wysłanym przez sklepikarzy z Biedronki z zaległym rachunkiem.

14.

Kucharz na łodzi, przykryty peleryną , drzemał w ulewnym deszczu. Z zamkniętymi oczami wymamrotał do siebie:

- Śpię i śni mi się, że jestem na tej zasranej łodzi. Spokojnie, spokojnie, bez paniki. Ze strachu niejeden  stracił głowę.-

- Może sobie poczytam dla uspokojenia. Mam tu wodoodporną Biblię, nowiutka, jeszcze zapieczętowana, otworzę na chybił – trafił.

 Zaczął zrywać lakowe (?) pieczęcie.Było ich kilka.

„... A gdy otworzył pieczęć siódmą,
zapanowała w niebie cisza jakby na pół godziny.
 I ujrzałem siedmiu aniołów,
którzy stoją przed Bogiem, a dano im siedem trąb.

I pierwszy zatrąbił.
A powstał grad i ogień - pomieszane z krwią,
i spadły na ziemię.
A spłonęła trzecia część ziemi
i spłonęła trzecia część drzew,
i spłonęła wszystka trawa zielona.

 I drugi anioł zatrąbił:
i jakby wielka góra płonąca ogniem została w morze rzucona,
a trzecia część morza stała się krwią
 i wyginęła w morzu trzecia część stworzeń
- te, które mają dusze -
i trzecia część okrętów uległa zniszczeniu.

 I trzeci anioł zatrąbił:
i spadła z nieba wielka gwiazda, płonąca jak pochodnia,
a spadła na trzecią część rzek i na źródła wód.
A imię gwiazdy zowie się Piołun.
I trzecia część wód stała się piołunem,
i wielu ludzi pomarło od wód, bo stały się gorzkie.

 I czwarty anioł zatrąbił:
i została rażona trzecia część słońca
i trzecia część księżyca i trzecia część gwiazd,
tak iż zaćmiła się trzecia ich część
i dzień nie jaśniał w trzeciej swej części,
i noc - podobnie.”

- Bardzo mnie ta lektura pocieszyła, bardzo.-

Lepiej odgrzeję dla kapitana zupę jarzynową, jak wróci to chętnie zje. Tylko ten deszcz...
Jakby ktoś płakał do zupy.